White Wizzard - biografia

NEW WAVE OF TROUBLED HEAVY METAL

Można rzec, że niesnaski między rywalizującymi ze sobą konkurentami są naturalnie występującym zjawiskiem w niemalże każdej dziedzinie ludzkiej egzystencji. Scenie metalowej, zwłaszcza tej młodszej, to zjawisko też nie jest obce. Konkurencja może przybrać formę współzawodnictwa, gdy w rywalizację wchodzą dwa niezwiązane ze sobą zespoły, których muzyka obraca się w mniej lub bardziej zbliżonym nurcie. Konkurencja może także przybrać formę chorobliwego udowadniania innym, że gra się lepiej, mocniej i ma się więcej lajków na portalach społecznościowych. Taka sytuacja może nastąpić zwłaszcza wtedy, gdy ostro ścierający się ze sobą muzycy wcześniej współtworzyli jeden projekt muzyczny. Do jeszcze gorszej patologii może dojść, gdy lider zespołu jest w permanentnie apodyktycznych stosunkach z resztą kapeli. Ludzie mają różne charaktery i normalnym jest, że zachowują się odmiennie w poszczególnych sytuacjach. To dojrzałość wewnętrzna muzyka oraz poczucie klasy i stylu wpływa na to, jak się zachowa dana osoba, gdy stanie twarzą w twarz z sytuacją w której stwierdza, że nie może już dalej współpracować ze swoimi kolegami.

Przykład historii zespołu White Wizzard, wywodzącego się z kalifornijskiej ziemi upadłych aniołów, może posłużyć za świetny materiał na analizę patologicznych zachowań wśród członków młodych zespołów metalowych, którzy, wyżej srają niż głowę mają. To, co się działo w ekipie Jona Leona było, i w sumie nadal jest, obiektem kpin i żartów wśród metalowców związanych z odrodzeniem tradycyjnej sceny metalowej. Zachowania i wypowiedzi lidera formacji były traktowane jako politowania godne, a czasem także po prostu jako zwyczajnie żałosne. Zwłaszcza, że miały miejsce głównie w Internecie. Jon Leon zaczął jawić się jako egotyczny menel z zacięciem do internetowej napinki, który stara się bronić swych decyzji i swej muzyki w Sieci, wdając się z byłymi członkami White Wizzard i innymi użytkownikami anglojęzycznych portali muzycznych we wzajemne obrzucanie błotem i wyciąganie brudów. W drugim numerze internetowego wydania HMP mieliśmy przyjemność przeprowadzić wywiad z Elim Santaną z Holy Grail, zespołu, który został założony przez trzech byłych członków White Wizzard odpowiedzialnych za fenomenalną epkę "White Wizzard/High Speed GTO": perkusistę Tylera Meahla, gitarzystę Jamesa LaRue i charyzmatycznego wokalistę Jamesa-Paula Lunę. Skorzystaliśmy z okazji i spytaliśmy o to, co się działo w White Wizzard i o przyczynach powstania bardzo złej atmosfery w tym zespole, która zdaje się nie znikać nawet w dniu dzisiejszym. Dowiedzieliśmy się kilku ciekawych rzeczy i chcieliśmy je skonfrontować z drugą stroną historii, czyli z samym Jonem Leonem. Myśleliśmy, że premiera najnowszego dzieła White Wizzard, zatytułowanego "The Devil's Cut", będzie dobrą okazją do poznania jego wersji wydarzeń sprzed kilku lat oraz komentarzem na temat problemów z utrzymaniem stałego składu w jego ekipie. Dostaliśmy jednak odpowiedź, że Jon nie może zająć się udzielaniem wypowiedzi dla nas i do wywiadu został wydelegowany Will Wallner, który będąc w zespole od niedawna, nie potrafił siłą rzeczy odpowiedzieć na większość naszych pytań. Jawna bufonada ze strony lidera White Wizzard nie stoi jednak na przeszkodzie przybliżeniu całej sytuacji, która może wywołać uśmieszek w kąciku ust i kręcenie głową z politowania. Naprawdę, to co się działo w White Wizzard to istna telenowela, pełna przewrotnych intryg, kostycznego wbijania szpil, wzajemnych zarzutów i angstowania godnego kapryśnej primadonny.

Nie da się nie odnieść wrażenia, że konflikt leży właśnie w osobie Jona Leona. Częste zmiany składu White Wizzard, które nadal mają miejsce, są na to całkiem adekwatnym dowodem. Jego wyniosłe zachowanie, samouwielbienie i pogarda, którą żywi do innych, także stanowią wskazówkę dotyczącą poprawności wyżej przedstawionej tezy. Jon nie zostawiał suchej nitki na praktycznie każdym byłym członku White Wizzard. To jest o tyle interesujące, że przepychanki internetowe członków Holy Grail nie znalazły odzwierciedlenia w wywiadach jakie udzielał Luna i LaRue dla zinów, magazynów i stacji radiowych o tematyce metalowej. Odpowiedzi muzyków Holy Grail na pytania dotyczące White Wizzard i spiny z Jonem Leonem zawsze były spokojne, merytoryczne i nieociekające zjadliwością czy żółcią. Muzycy zawsze sprawiali wrażenie profesjonalistów, których interesuje głównie rozwijanie własnych projektów muzycznych. Jak widać także i najbardziej opanowane jednostki czasem zostają uwikłane w puste dyskusje w Sieci. Czas pokazuje, kto ma jakie priorytety w swej twórczości metalowej.

Zacznijmy jednak od przybliżenia początków istnienia zespołu White Wizzard i zarzewia konfliktu, który się zrodził bardzo szybko w tej kapeli. Historia zaczęła się w 2007 roku, gdy basista Jon Leon założył kapelę do której w trymiga dokoptował Jamesa-Paula Lunę, z którym współpracował już wcześniej w innym rockowym projekcie, Jamesa LaRue oraz Tylera Meahla. W tym składzie została w 2008 roku zarejestrowana EPka zespołu, nosząca tytuł "White Wizzard". To samo wydawnictwo zostanie wznowione rok później pod skrzydłami Earache Records pod innym tytułem, ze zmienioną kolejnością utworów i nazwą jednego z nich. Okładki do obu tych wydawnictw przygotował nie byle kto, a sam Derek Riggs, znany ze swej znaczącej współpracy z Iron Maiden. Do tytułowego utworu „High Speed GTO” powstał świetny teledysk, ociekający kiczem, heavy metalową tandetą i przewrotnym klimatem z przymrużeniem oka. Wideoklip został zwycięzcą konkursu „Best Music Video” na festiwalu Action on Film w 2008 roku. Zespół zaczął jawić się jako pełna potencjału załoga, mocno siedząca w klimatach starego NWOBHM z energetyzującą dozą speed metalu. Owocna współpraca czwórki młodych artystów skończyła się jednak bardzo szybko. Pozostali członkowie zespołu nie mieli już ani ochoty ani nerwów na wspólną pracę z Jonem Leonem, co zaowocowało wyrzuceniem go z zespołu w 2008 roku. Jon zwinął manatki, zabrał swoją nazwę i począł szukać nowych twarzy z którymi będzie mógł ciągnąć historię White Wizzard, a Tyler i obu Jamesów przyjęli nazwę Holy Grail i poczęli komponować nowy materiał. Już wtedy zaczął się proceder obsmarowywania swych dawnych kolegów przez lidera White Wizzard. Holy Grail został przez niego jednoznacznie określony jako imitacja White Wizzard i próba kopiowania stylu jego (!) zespołu. Ciekawym jest fakt, że Holy Grail nigdy nie chciał kopiować muzyki White Wizzard, a raczej iść dalej w rozwijaniu własnego brzmienia. Jak powiedział nam Eli Santana „pierwsze utwory Holy Grail były [określone przez Leona jako] „zbyt ekstremalne” by się pojawić pod szyldem White Wizzard”. 

W 2009 roku Jon Leon przyjął do zespołu wokalistę Wyatta Andresona, gitarzystę Erika Kluibera oraz bębniarza Jessy’ego Applehansa. Ten ostatni zostaje bardzo szybko zastąpiony przez Giovanniego Dursta. Jessy został usunięty ze składu tuż po nagraniu swoich partii na nadchodzący album grupy. Skład uzupełnił drugi gitarzysta Chad Bryan, który nie nagrał ani jednej nuty podczas sesji nagraniowej. Debiutancki krążek nosi tytuł „Over The Top” i zostaje wydany przez Earache Records 8 lutego 2010 roku. Płyta zawiera świetne kompozycje. „Live Free or Die”, „Iron Goddess of Vengeance” i „Strike of the Viper” należą do najbardziej wyróżniających się i posiadających największy potencjał. Krótko po sesji nagraniowej, po zakończeniu trasy z Edguy ze składu odchodzi Wyatt Anderson. Jon twierdzi, że Wyatt wystawił zespół do wiatru, sam zainteresowany twierdzi, że atmosfera w zespole jest nie do zniesienia. Jak widać jest coś na rzeczy w atmosferze panującej w White Wizzard, bo ten powód przyczynił się do odejścia wielu członków tego składu. Wyatt dokończył więc trasę i spakował rzeczy. Chwilę później z zespołu zostaje wyrzucony Erik Kluiber. Oficjalnie za pijaństwo i ciągłe rzucanie kłód pod nogi Jonowi. Podobno nie przyszedł do studia BBC gdy White Wizzard byli gościem audycji Bruce’a Dickinsona właśnie z powodu bycia zalanym w trupa. Trudno powiedzieć czy to prawda, gdyż wszyscy muzycy, którzy współpracowali z Erikiem, a już nie byli związani z White Wizzard, przedstawiali go jako bardzo utalentowanego gitarzystę i sympatycznego przyjaciela. Sam Erik przyznał tylko, że miał już dość Jona, gdyż ten miał się ciągle zachowywać samolubnie, apodyktycznie i niedojrzale. Kroplą w czary goryczy miało być ogłoszenie na Craigslist [amerykański portal bezpłatnych drobnych ogłoszeń] przez Jona, w którym poszukiwał nowego gitarzysty na miejsce Erika… gdy jeszcze Erik był pełnoprawnym członkiem zespołu. Erik zażądał wyjaśnień. Tak opisuje całą sytuację dla portalu Metalsucks: „[Jon] powiedział mi, że mój los w zespole nie jest pewny i to zastępstwo jest szykowane na moje miejsce na wypadek, jeżeli nie będę się zgadzał z decyzjami Jona co do prowadzenia zespołu”. Erik się nie zgodził na takie warunki, zwłaszcza, że Jon oczekiwał od niego, że ciągle będzie inwestował z własnej kieszeni w zespół, mimo swej niepewnej roli w jego przyszłości. Na miejscu muzyków, którzy opuścili szeregi zespołu, pojawili się Michael Gremio z Cellador oraz walijski gitarzysta Lewis Stephens. W ten sposób White Wizzardowi udało się skompletować zespół na brytyjską trasę i występ na Download Festival. Gremio jednak nie mógł zaangażować się na stałe w trasy zespołu z powodu spraw związanych z jego rodziną w Nebrascę, dlatego został zastąpiony za mikrofonem przez Petera Ellisa. W takim składzie koniec roku 2010 zastał White Wizzard. Jak na tak młody zespół White Wizzard miał już całkiem sporo zmian personalnych oraz bardzo dużo napsutej krwi, gdyż Jon Leon regularnie oczerniał byłych członków swej formacji, skutecznie paląc za sobą mosty.

Przyszłość nie przyniosła spokoju w obozie Kalifornijczyków. W 2011 roku najpierw z zespołem pożegnał się z hukiem Chad Bryan, mając dość złej atmosfery panującej w zespole, a następnie Peter Ellis. Peter zdążył nagrać z zespołem tylko singiel „Shooting Star”, promujący nadchodzącą płytę. Jakość materiału była tak słaba, że sam krążek zebrał wiele niepochlebnych opinii, na które w Internecie polował osobiście nie kto inny jak sam Jon Leon, broniąc swej twórczości poprzez rzucanie błotem we wszystkich tych, którzy śmieli mieć własną opinię na temat najnowszego singla White Wizzard. Przypominało to trochę proceder jaki uprawiał pewien festiwalowy organizator z Polski, który dzwonił (!) i groził sądem tym, którzy krytykowali na portalach społecznościowych jego organizatorskie niedoróbki. Oficjalnym powodem odejścia Petera były problemy z wizą, uniemożliwiające mu koncertowanie. Nieoficjalnie Jon zdążył już uprzedzić się do Ellisa, wyśmiewając go publicznie przy innych członkach zespołu i fanach, co zaowocowało zakończeniem współpracy wokalisty z White Wizzard. W przededniu wejścia do studia w celu zarejestrowania następnego albumu, z zespołem rozstaje się Lewis Stephens, który nie był w stanie łożyć tyle pieniędzy na zespół ile wymagał od swych podkomendnych Jon Leon. Instrumenty na „Flying Tigers” są nagrane przez Giovanniego Dursta oraz przez Jona Leona, który nagrał bas, gitarę rytmiczną oraz solówki. Wokale zostały zarejestrowane przez… Wyatta Andersona, który pogodził się z Jonem i wrócił do zespołu. Wyatt w tym okresie wypowiadał się w wywiadach w samych superlatywach na temat lidera White Wizzard i z wielką nadzieją patrzył w przyszłość. Cieszył się też z nadchodzącej trasy White Wizzard z Forbidden… i, co zapewne nie dziwi nikogo, odchodzi z zespołu w środku trasy, twierdząc, że Jon Leon nie jest osobą z którą można współpracować. Za mikrofonem do końca trasy Wyatta zastępuje raz jeszcze Michael Gremio.

2012 rok przynosi światełko nadziei. Do zespołu dołączają gitarzyści Jake Dreyer i Will Warner oraz wokalista Joseph Michael, który jest spokrewniony z Ronniem Jamesem Dio. Will Warner dołączył do zespołu w odpowiedzi na ogłoszenie, tuż przed dużym koncertem White Wizzard w Tokyo. „Myślę, że wniosłem do kapeli szeroki zasób różnorakich wpływów, których brakowało zespołowi w poprzednich latach. (…) Moim głównym celem jest zdobycie szacunku jako gitarzysta i zainspirowanie innych do wzięcia gitar w ręce”, powiedział nam w wywiadzie. Will jest gitarzystą, który posiada niebagatelne umiejętności. Jak sam twierdzi, jego największymi idolami są Gary Moore i Ritchie Blackmore. Sam muzyk posiada także bardzo krytyczne mniemanie na temat młodych zespołów metalowych, które starają się naśladować styl z lat osiemdziesiątych: „Mierzi mnie, gdy patrzę na kondycję dzisiejszych zespołów (…). Uważam, że metalowi gitarzyści tracą kontakt z tym, co czyni człowieka prawdziwym muzykiem – kreatywnością, ekspresją, istotą”. Zespół unika zawirowań personalnych i wkracza w 2013 rok bez żadnych niesnasek i konfliktów wewnętrznych. Co ciekawe, według Willa Wallnera, nowy skład White Wizzard, naturalnie z wyjątkiem Jona Leona, kumpluje się z gośćmi z Holy Grail – „To są moi koledzy. Spotykamy się od czasu do czasu i zawsze byli względem mnie bardzo mili i sympatyczni”. Taka sytuacja raczej nie dziwi, gdyż widać gołym okiem, że kto inny tutaj próbuje smrodzić na scenie metalowej. 

Jednak kolejna dawka opery mydlanej, w której główną rolę odegrała bufonada Jona Leona, miała dopiero nadejść. Zaczęło się od wydania w czerwcu słabego „The Devil’s Cut”, który bezsprzecznie jest najnudniejszym albumem w dorobku zespołu. Mimo dużych połaci talentu nowych muzyków, ich umiejętności nie zostały wykorzystane przez tyrana prowadzącego grupę. Wszystkie riffy, kompozycje i melodie były autorstwa Jona. „Moja rola ograniczała się tylko do dodania solówek do każdego utworu”, mówi Will. Krótko po wydaniu albumu z zespołu, z powodu złej atmosfery w nim panującej, odchodzi długoletni członek, który zawsze stawał w obronie Jona Leona, Giovanni Durst. „Długoletni”, gdyż choć wytrwał w White Wizzard około pięciu lat, był drugim co do długości stażu muzykiem w tej ekipie. Ciekawym jest fakt, że jest to kolejny muzyk, który odchodzi z White Wizzard z powodu „złej atmosfery”. Jak widać smród wywoływany przez Jona Leona jest nie do zniesienia przez jego kolegów z kapeli. Jako jego zamiennik na trasę promocyjną płyty zostaje zatrudniony perkusista Devin Lebsack który wcześniej był związany z projektami stricte punkowymi i nu metalowymi. By sfinansować trasę Jon uruchamia kampanię promocyjną i śrubuje swych podkomendnych do zwiększenia wydatków na rzecz zespołów. Wkłady finansowe poszczególnych muzyków zaczynają iść w tysiące dolarów, podczas gdy jak twierdzi wokalista Joseph Michael „Jon nie włożył złamanego grosza w budżet zespołu, ciągle zabierając do własnej kieszeni wszystkie zyski”. 5 października 2013, w dniu koncertu w walijskim Cardiff, Joseph zostaje wydalony z zespołu przez Jona po tym jak ten nie wytrzymał i zarzucił Jonowi sprzeniewierzanie finansów zespołu. Chwile później jednak Leon błaga Michaela by ten wrócił do zespołu i dokończył trasę. Ten jednak ma dość i razem z dokumentalistą Donem Adamsem, który na własny koszt pojechał kręcić materiał filmowy o White Wizzard, wracają do Stanów, mimo problemów finansowych. „Zostaliśmy z Donem wycyganieni, pozostawieni samym sobie za granicą”, mówi Joseph Michael. Don Adams jest także montażystą i reżyserem wideoklipu zespołu do utworu „Strike The Iron”, który jednak nie ukazał się na oficjalnym kanale grupy. Joseph wytłumaczył dlaczego tak się stało: „Jon sprzeciwił się umieszczeniu tego klipu, ponieważ jest na nim Giovanni, a Gio nie jest już członkiem zespołu, po tym jak Jon spamował mu skrzynkę zdjęciami gówien i gołych fiutów”. Na koncercie w Cardiff za mikrofonem w końcu staje sam Jon Leon oraz… Peter Ellis, który śpiewał na trasie w zespole supportującym White Wizzard. Jak widać Peterowi bardzo szybko przeszło upokorzenie, którego nie tak dawno doświadczył od Jona. Jon mści się na Michaelu w swoim stylu – oczerniając go w Internecie. Zarzuca mu nie pojawienie się na scenie z powodu pijaństwa, kradzież torebki dziewczyny, która przyszła na koncert (torebka znalazła się potem wśród sprzętu zespołu. Okazało się, że podpita dziewoja zostawiła ją na stole z merchem White Wizzard) oraz egoistyczne zachowanie. Zarzuty Jona wydają się być bełkotem zrodzonym z bucery rozwydrzonego bachora. Ellis nie wraca jednak do zespołu na długo, gdyż na resztę trasy zostaje zatrudniony Giles Lavery, znany między innymi ze współpracy z Warlord. Trasa jednak kończy się klapą i blamażem White Wizzard. 9 października przedstawiciel Earache Records kontaktuje się z Jonem oznajmiając mu, że wytwórnia kończy współpracę z White Wizzard, mając już dość ciągłych zmian personalnych w kapeli. Jon odpowiada oświadczeniem, w którym odwraca kota ogonem: „Przekazuję ekscytującą wieść, że zostajemy zespołem w pełni niezależnym. (…) Za obopólną zgodą rozwiązaliśmy swoją współprace z Earache w duchu przyjaźni i wzajemnego uznania” oraz poradami dla młodych zespołów dotyczącymi tego, jak należy negocjować kontrakty z wytwórniami. W najbliższych dniach zespół opuszczają Jake Dreyer oraz Will Wallner. Ten pierwszy jest zażenowany tym jak idą sprawy w White Wizzard oraz dziecinadą lidera grupy. Will pokazał, że jest z człowiekiem z klasą i w swym oświadczeniu, które umieścił w Internecie, podziękował wszystkim fanom, muzykom, wytwórniom i pojedynczym osobom, które wspierały White Wizzard przez lata. Wyraził także ubolewanie i żal tym, jak się cała ta przygoda skończyła. 

Tym, co może trochę dziwić, jest fakt, że mówimy o zespole, który powstał raptem sześć lat temu. Graficzne przedstawienie wszelkich zmian personalnych, które miały miejsce w White Wizzard mija się z celem i byłoby niezbyt czytelną rozpiską. Sytuacja w zespole i ciągłe zmiany składu, mogą nasuwać pewne skojarzenia z Megadeth czy Deep Purple, które borykały się z podobnymi sytuacjami, lecz nie na przestrzeni kilku lat, a dekad. Unikałbym jednak takiego porównania. Tak samo unikałbym porównania sprzeczek w White Wizzard do konfliktów mających miejsce w Saxon, L.A. Guns, Anthrax czy na linii Metallica – Megadeth. White Wizzard, mimo paru naprawdę fajnych i chwytliwych wydawnictw, okazuje się żartem, na którego czele stoi samolubny i egocentryczny buc, któremu wszyscy inni zarzucają dziecinność, niedojrzałość i kreowanie nieprzyjemnej atmosfery w kapeli. 

Gdy piszę te słowa mamy już początek listopada 2013 roku. Jak się okazuje White Wizzard będzie dalej istniał. Poszukiwani są nowi muzycy, a Jon Leon jest dumny z tego jak się zachowywał do tej pory: „Stoję samotnie tam gdzie inni zawiedli” i jednocześnie nie ukrywa: „W moim zespole będzie wszystko robione według mnie. It’s my way or the highway”. Jak widać brak refleksji i samokrytyki, tak samo jak hołdowanie polityce „jak się nie podoba to spierdalaj”, może się zdarzyć nawet u człowieka, który skończył niedawno czterdziesty piąty rok życia i powinien niby dysponować rozsądkiem i zdolnością trzeźwych osądów. Oszołom? Bufon? Czy może niezrozumiany artysta i wrażliwy wizjoner? Sami możecie to ocenić. Jak widać zespołowe dramaty i drobne tragedyjki nie są wyłącznie domeną naszych lokalnych garażowo-szkolnych zespołów. Ja jednak radzę nie psuć sobie wizerunku White Wizzard i pamiętać ich twórczość z czasów „High Speed GTO” i „Over the Top”. Swoją drogą nie wiem jakie emocje wywoła u mnie kolejna informacja o White Wizzard umieszczona na którymś z portali muzycznych. Nauczony doświadczeniem, wiem że notki odnośnie tego zespołu praktycznie nie mają wiele wspólnego z muzyką przez niego tworzoną, a raczej z niesnaskami i pyskówkami jego członków, co automatycznie powoduje spadek zainteresowania tą właśnie kapelą. Myślę, że powinno to być przestrogą dla wszystkich młodych zespołów.